‘De Indische cultuur, zoals ik die bij mijn overgrootouders en nu bij mijn grootouders ken, is niet iets wat ik nog als vanzelfsprekend ervaar’
Robin Mes (28 jaar) schreef voor een studieopdracht aan de opleiding journalistiek van de Hogeschool Utrecht een artikel over Indisch zijn en voelen. Daarvoor sprak ze een leeftijdsgenoot en deskundigen.
Vroeger, wanneer ik op bezoek ging bij mijn overgrootopa en -oma, leek het altijd alsof er iemand jarig was, zo feestelijk voelde het”, vertelt Myrthe. Zij is vierde generatie Indisch. Haar overgrootouders zijn afkomstig uit de voormalige kolonie Nederlands-Indië. “Bij binnenkomst rook ik gelijk de geur van eten. Ik hoorde het getokkel op de gitaar en het ge- tik op de cajon. Mijn opa, oma, tantes, ooms, neven, nichten en achterneven stonden en zaten verspreid over de woonkamer. Iedereen was aanwezig terwijl er niet eens wat te vieren was.’
Myrthe is nu 28 en haar overgrootouders zijn niet meer in leven. Tijdens de herdenking van de geboortedag van haar overleden overgrootoma beseft zij steeds meer wat Indisch zijn is en wat het voor haar betekent. “De Indische cultuur, zoals ik die bij mijn over- grootouders en nu bij mijn grootouders ken, is niet iets wat ik nog als vanzelfsprekend ervaar. Mijn opa en oma worden beiden ouder en er komt een dag dat ook zij er niet meer zijn.”
Identiteit doorgeven
Het aantal Indische mensen in Nederland, dat afkomstig is uit het voormalig Nederlands-Indië, sterft immers uit. De Indische gemeenschap in Nederland bevindt zich op een punt waarbij de vraag is in hoeverre de gemeenschap in staat zal zijn om haar identiteit door te geven aan de toekomstige generatie. Op welke manier kan de jongere generatie haar cultuur bewaken en is dit wel mogelijk als de generatie die deze cultuur ooit meebracht uit Nederlands-Indië er straks niet meer is?
