Uit het voorwoord van Maureen Welscher.
Voor jullie ligt het laatste nummer van het jaar: ons culinaire nummer. Een nummer dat altijd weer enthousiast ontvangen wordt, want: eten en Indo, need we say more? Heb ik mijn moeder aan de lijn, dan vraagt ze steevast: wat ga je straks eten? En dan volgt er van haar kant een uitgebreid verslag van wat ze heeft gegeten, of wat ze straks gaat eten. Eten is het cement dat ons bindt: samen koken, samen eten, samen praten (nou ja, het is vooral een hoop lawaaierige gezelligheid waarbij iedereen door elkaar heen toetert)
Maar het is evengoed een mijnenveld. Een verkeerd woord, een verkeerde opmerking, een andere opvatting en je bent af, merkte Pay-Uun Hiu. Zij belandde in een verhitte discussie met Tante of de gele rijst voor hun neus nasi koening of nasi Iemak was. Tante is niet de enige met stellige meningen over namen en eten – of ze nou kloppen of niet. Elke Indische familie claimt een authentiek gerecht te hebben. Kookboekenschrijfster Vanja van der Leeden doet gewoon lekker wat ze leuk vindt. En dus laat ze saté niet de hele nacht marineren. Achterhaald vindt ze. In Indonesië is ze via het eten het land gaan ontdekken. “Ik merkte in Indonesië hoe lekker dat eten kan zijn: niet die bruine zoete prutjes die je hier krijgt – even oneerbiedig gezegd – en die allemaal hetzelfde smaken. Die culinaire zoektocht leidde tot mijn eerste Indische kookboek Indorock; een verwerking van mijn hele Indisch-zijn.”
