De moeder van Peggy was al getrouwd met Peggy’s vader en samen hadden ze een zoon. Tijdens de oorlog zaten ze in twee afzonderlijke interneringskampen. Haar moeder zat in een krijgsgevangenkamp in Magelang en kreeg een verhouding met een Japanse man. Peggy: “Toen mijn ouders na de oorlog herenigd werden, heeft mijn vader mij erkend azijn kind. Niemand die in de gaten had dat ik nooit zijn kind kon zijn.”
In 1949 overleed het twee jaar jongere zusje van Peggy aan epilepsie. Peggy: “Mijn neef, die een jaar of veertien was, kwam langs om mijn ouders te condoleren en ving een gesprek tussen hen beiden op. Hij hoorde mijn moeder totaal overstuur tegen mijn vader zeggen dat de dood van haar dochter haar schuld was omdat ze vreemd was gegaan tijdens de oorlog. Mijn neef heeft het later doorverteld, dus zo kwam mijn familie erachter. Maar de hele familie heeft er altijd over gezwegen, zelfs mijn broer wist het. Mijn neef heeft zich zijn hele leven lang schuldig gevoeld. Jarenlang wachtte hij tot er een goed moment kwam om het mij te vertellen, maar dat moment kwam nooit. Tot de last voor hem te groot werd en hij het geheim aan mij moest vertellen omdat hij er zelf aan onderdoor ging.”
LEES VERDER IN ONS MAGAZINE. Nu in de winkel, in onze webshop of neem aan abonnement
