Al sinds Rody van Calck (55) kan lezen en schrijven is hij bezig met verhalen. Hij volgde een cursus van schrijfster Manon Uphoff waar hij De verloren fietser schreef, een ontroerend verhaal over zijn Indische, dementerende vader.
Mijn broer en ik zijn druk met het ontmantelen van ons ouderlijk huis. Vier weken terug hebben we onze demente vader Peter naar het verzorgingshuis gebracht. In de gang staat de oude zwarte Raleigh Superbe uit 1978 werkloos op zijn baasje te wachten. De afgelopen twee jaar fietste mijn vader daar elke dag door weer en wind hele tochten mee. Vanwege zijn vorderende dementie had ik een GPS-tracker onder zijn zadel bevestigd. Een keer of tien in die twee jaar tijd heb ik hem na een te lange rit opgevist, of gered terwijl hij op een verlaten militair terrein als een hamster in een rad rondjes aan het draaien was. Als ik hem dan gevonden had, fiets achter in de auto, flesje water en een banaan in zijn handen gedrukt, zat hij uitgeput naast me: ‘Tjonge, wat toevallig dat je mij tegenkomt na je lunch met je collega’s zeg! Ik had nog best een stuk willen fietsen, maar ben ook moe, merk ik.’ Bij het wegrijden zette ik dan een bluesnummer aan. Altijd hetzelfde nummer, vlot drumritme, geen poespas met de gitaarsolo (dat vond-ie irritant), het kon de hele terugweg op repeat staan. Binnen no-time kwam de oude indorocker naast me weer tot leven en zat hij met z’n voeten op de maat mee te tappen: ‘Lekker nummer, hoor.’ Vandaag heb ik de oude Rollei diaprojector in de woonkamer opgesteld om te scannen welke dia’s van belang zijn. I
