Al twintig jaar doet Arthur Frijling onderzoek naar de Fukuokakampen waar zijn vader gevangen heeft gezeten. Nakomelingen van deze krijgsgevangenen maken dankbaar gebruik van zijn kennis.
Waardoor ben je je in je vaders kampverleden gaan verdiepen?
“Mijn vader overleed iets meer dan twintig jaar geleden, zonder dat ik hem ooit vragen heb durven stellen over zijn oorlogsverleden. Ik heb daardoor nooit de antwoorden gekregen waarnaar ik eigenlijk wel op zoek was. Toen hij overleden was drong het besef eigenlijk pas tot me door: die antwoorden ga ik ook nooit meer krijgen. Dat deed best wel wat met mij. Mijn opvoeding is voor een groot deel beïnvloed geweest door wat mijn vader daarginds heeft meegemaakt. Als kind kon ik daar niet precies de vinger op leggen, maar ik zag wel dat het er bij vriendjes thuis anders aan toe ging dan bij ons. Er hing altijd een soort kampwolk boven ons gezin. Dat kamp kwam vaak plotsklaps naar boven bij ons thuis. Van het ene op het andere moment kon mijn vader soms geprikkeld reageren, om voor mij vaak onbegrijpelijke redenen. Als kind leerde ik daardoor al snel wat ik beter niet kon doen of zeggen. Toen ik klein was, ik moet een jaar of acht, negen zijn geweest, heeft mijn vader mij wel dingen verteld die anderen misschien niet aan hun kinderen zouden vertellen. Ook enkele nare voorvallen uit het kamp. Ik wist niet goed wat ik er mee aan moest. Ik wist niet hoe te reageren en kon niet de juiste vragen stellen, ik kon het niet plaatsen. Ik kon ook niet het belang inzien dat hij eraan hechtte. Ik was simpelweg te jong en niet het klankbord waaraan hij misschien behoefte had.
LEES VERDER IN ONS MAGAZINE. Nu in de winkel, in onze webshop of neem aan abonnement
