Onbewust krijgen we onze Indische gewoontes, waarden en normen via onze Indische ouders doorgeven. Maar wat als je als Indisch meisje door een Nederlands echtpaar wordt geadopteerd en pas op je zestiende met je Indische roots in aanraking komt? Het overkwam Charlotte Griffioen.
Charlotte Griffioen (1974) werd meteen na haar geboorte door haar half-Molukse tienermoeder afgestaan. Haar vader was een Surinaamse Hindoestaan die uit beeld was. Charlotte kwam terecht in een kindertehuis van het Leger des Heils waar ze na vijf maanden werd geadopteerd door het Nederlandse echtpaar Piet en Betty Griffioen. Charlotte: “Het zijn de liefste ouders die je je maar kunt wensen, ik was een gelukkig kind. Over de adoptie werd nooit gepraat en ik had eigenlijk ook geen vragen over waar ik vandaan kwam. Ik ben iemand die heel erg in het hier en nu leeft, dus dat ik geadopteerd was, tja, dat deed me eigenlijk niet zoveel. Ik had een fijne jeugd, werd niet gepest of uitgescholden. Ik was me er ook nooit van bewust dat ik een kleurtje had, nog steeds eigenlijk niet. Maar ik wist wel dat mijn biologische moeder Indisch was. Ik voel me super Hollands en had totaal geen interesse in mijn biologische moeder.” Dat veranderde toen ze zestien was. Charlotte: “Mijn biologische moeder is getrouwd met een bekende Nederlander. Op een keer was er een interview over hen geplaatst in een roddeltijdschrift wat mijn adoptiemoeder toevallig onder ogen kreeg. Toen ik uit school kwam liet ze het me zien en zei: ‘Volgens mij is dit jouw biologische moeder, ze lijkt sprekend op jou en ook qua leeftijd zou ze het kunnen zijn. Ook haar voornaam klopt’. Mijn moeder zei ook meteen tegen mij: Lot, als je dit wilt uitzoeken dan kun je naar FIOM (een expertisecentrum op het gebied van ongewenste zwangerschap, verwantschapsvragen en adoptie red.) en die helpen je daarbij. In eerste instantie dacht ik: nou nee, dat hoeft van mij niet, wat schiet ik ermee op.’
LEES VERDER IN DE NIEUWE EDITIE VAN INDAH*
