Maureen Welscher in haar voorwoord:
Een tijdje terug was ik op bezoek bij een Indische mevrouw. Samen met een historicus zou ik haar interviewen voor een boek waar we aan werkten. De historicus was een Nederlandse vrouw. De Indische vrouw vertelde dat ze zo blij was dat haar dochters zich zo Indisch voelden en vroeg aan mij hoe het bij mij zat. Ik vertelde haar dat ik het niet goed wist, want ik had een Nederlandse opvoeding gehad vanwege mijn Nederlandse vader.
De Indische mevrouw had allerlei hapjes voor ons klaargezet en spoorde ons continue aan om daar van te nemen. Uiteraard was er veel te veel gemaakt en zaten we op een gegeven moment propvol. Mijn collega zei tegen haar: ‘als u het inpakt dan neem ik het wel mee.’ Ik verschoot ter plekke van kleur. Instinctief wist ik dat je zoiets absoluut niet kunt maken. Nooit om dingen vragen, hoorde ik de stem van mijn moeder ineens zeggen. ‘Goh, dat zou ik nou nooit vragen, dus er zit toch iets van Indisch-zijn in mij’ zei ik tegen de Indische mevrouw die daarop heel hard moest lachen. We begrepen elkaar. Dit keer was het mijn collega die moest blozen. Maar uiteraard gaf de Indische mevrouw ons de left overs gewoon mee zoals dat bij Indo’s gebruikelijk is. Daarvoor bewaren we de plastic bakjes van de Chinees, die vervolgens zo vaak met heet water zijn gewassen dat het deksel er niet goed meer op past.
LEES VERDER IN ONS MAGAZINE. Nu in de winkel, in onze webshop of neem aan abonnement
