‘Een winterse dag? Bamisoep! Een nare schooldag gehad? Bamisoep! Als puber trek in carbs? Bamisoep! Platzak als student? Bamisoep!’
Sabina de Rozario heeft een Nederlandse moeder en een Indische vader. Zij publiceerde het eerste boek over Indische jongeren van de derde generatie met de titel Door Blauwe Ogen (2005). Ook schrijft zij artikelen voor haar eigentijdse blog met de gelijknamige titel. Sabina woont sinds 2010 in Indonesië.
Mijn eerste herinnering aan Indonesisch eten is bamisoep. Bamisoep uit een pakje van het merk Indo mie. Geen hoogstaand gerecht, toch ervaarde ik de dampende soep als bijzonder lekker. Die kennismaking met deze eenvoudige soep was het begin van een lange relatie tussen Indo mie en mij.
In de voorraadkast van het ouderlijk huis stond altijd een grote doos met de kleine ‘Instant mie’ pakjes. Eenmaal op kamers stond eenzelfde doos ook in mijn kast. Het pakketje met de woorden ‘Noodles soup flavour chicken’ was voor mij de Calvé pindakaas van mijn jeugd. En dit gold voor veel leeftijdsgenoten van Indische afkomst. Wie is niet groot geworden met Indo mie? Vast en zeker dat 90 procent hierop positief antwoordt.
Een pakje dat je in een mum van tijd omtovert tot een bamisoep. Hoe kan zoiets eenvoudigs zo’n impact hebben gehad op mij en duizenden leeftijdsgenoten? Was het de doeltreffende formule van een snelle hap die ook nog eens zout en warm was? Of was het meer?
