IN HET NIEUWE NUMMER: Maureen Welscher: ‘Met hun komst namen ‘oom Nono’ en ‘tante Toetie’ ook hun oorlogstrauma’s mee’.

Maar ‘oom Nono’ en ‘tante Toetie’ kwamen toch. Ze konden immers niet anders. De Bed, Bad Broodregeling die nu gehanteerd wordt bij asielzoekers, lijkt verdacht veel op die van de contractpensions. ‘Oom Nono’ en ‘tante Toetie’ kwamen met hun vijf kinderen op één kamer. Zelf koken mocht niet, het was eten wat de pot schafte (veel hoteleigenaren beknibbelden op het eten en draaiden de verwarming uit om hun zakken extra te kunnen vullen). Een gezin kreeg 100 gulden zakgeld per maand. Asielzoekers krijgen nu 50 euro leefgeld. Er is echter één verschil: toen moesten de repatrianten alles tot de laatste cent terug betalen. Met hun komst namen ‘oom Nono’ en ‘tante Toetie’ ook hun oorlogstrauma’s mee. Zie het indrukwekkende verhaal dat tweede generatie Maddy Stolk speciaal voor ons schreef. Haar ‘thuis’ was een onveilig thuis. Dat ze niet de enige
was bewijst het succes van haar boek Soedah laat maar, dat anderhalve maand na verschijning al zijn derde druk beleeft. Maar ‘thuis’ blijft ook voormalig Indië. Boegbeeld van de Indische gemeenschap, Wieteke van Dort: “Ik ben ruim 21 keer terug geweest en altijd breng ik een bezoek aan Soerabaja, dat is mijn thuis.”

LEES VERDER IN DE MAART EDITIE VAN INDAH*