Want bij ons was ze thuis, hoorde ze thuis en lukte het haar in de finale van haar ontwortelde leven alsnog een beetje te wortelen’
Anne Marsman (34) is psycholoog, traumatherapeut, oprichter van het online platform Traumanet en gepromoveerd op onderzoek naar de impact van ingrijpende jeugdervaringen. Ze werkte mee aan de documentaire ‘Stemmen van naoorlogse generaties’. Anne Marsman is derde generatie: haar grootouders van moeders kant zijn geboren in Indië en na de oorlog naar Nederland gekomen. Ze schrijft het liefst voorbij Indisch zwijgen. Over het kwetsbare, pijnlijke, donkere en duistere dat veelal werd en wordt verzwegen, maar ook een plek mag krijgen.
Wat het thema van het volgende nummer is, vroeg ik Maureen, waarop ze antwoordde dat dat de ‘culinaire special’ is. ‘Ah, iets rondom eten dus’ vroeg ik voor de zekerheid. ‘Zou mooi zijn,’ schreef ze terug, ‘maar je hoeft je niet per se aan het thema te houden, als dat je te veel beperkt.’ Ik lachte. Als Indo schrijven over eten, dat kan toch onmogelijk beperkend zijn? Voer eerder, voor talloze anekdotes over dierbare, grappige en – opvallend vaak – ook verdrietige momenten die met eten gepaard waren gegaan.
Zoals die keer dat ik mijn oma door de babyfoon naast haar bed ‘Els, Els, heb ik al bami gehad?’ hoorde roepen, nog geen twaalf uur voordat ze in het bijzijn van haar drie kinderen voor altijd heen zou gaan. Zo’n drie jaar daarvoor, ik was destijds zeven, was ze na een zoveelste ziekteperiode bij ons in huis komen wonen. Of eigenlijk had mijn moeder, haar dochter, haar na jaren kwakkelen en toenemend verval eindelijk echt thuis gebracht. Want bij ons was ze thuis, hoorde ze thuis en lukte het haar in de finale van haar ontwortelde leven alsnog een beetje te wortelen. Hoe groots dat was, realiseerde ik me pas vele jaren later. Maar dat het groots was, voelden wij toen al allemaal.
