Schrijfster Claudia Carli (57) voelt zich haar hele leven al ontworteld. Geboren in Amerika en met een Indische vader en een Nederlandse moeder, heeft ze zich altijd afgevraagd: waar hoor ik thuis? Het boek dat ze nu aan het schrijven is over haar vader, met de veelzeggende titel De laatste Indo, dwingt haar te onderzoeken hoe Indisch ze zelf nog is.
Je schrijft nu een boek over je vader, met als titel De laatste Indo.
Voel jij je niet meer Indisch? “Voor mij is mijn vader de laatste Indo in ons gezin, omdat hij daar geboren is en er nog herinneringen aan heeft. Ook had hij twee Indische ouders. Hij komt uit een hele andere wereld. Ik voel me niet Indisch, maar door dit boek ben ik me wel gaan afvragen: wat is dat nou, dat Indisch zijn? Eigenlijk ben ik nog steeds zoekende waarin ik Indisch ben. Als enige van de familie ga ik bijvoorbeeld naar een bijeenkomst van de Indische Genealogische Vereniging, omdat ik daar toch iets hoop te vinden. Ik heb een tijdje vrijwilligerswerk gedaan bij het Indisch Familiearchief. Dan vind ik het heel gezellig om daar onder Indische mensen te zijn. Maar omdat ik er niet Indisch uitzie heb ik altijd het gevoel dat mensen naar mij kijken en zich afvragen: wat doet zij hier? Soms heb ik het gevoel dat ik mijn Indische roots moet bewijzen. Dan laat ik foto’s zien, ik noem het mijn eigen asal oesoel. (Een asal oesoel was tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië een afstammingsbewijs waarmee je moest aantonen voldoende Aziatische voorouders te hebben om niet het Jappenkamp in te hoeven, red.). En dan zeggen ze: ooh, ja. Alsof ik ineens goedgekeurd ben als Indische. Ik zeg altijd wel dat mijn vader Indisch is. Dan mogen ze zelf bepalen wat de correcte benaming is voor mij. Ik zal mezelf namelijk nooit Indisch noemen, omdat ik me niet zo voel. Maar nu ben ik dus bezig met mijn boek over mijn vader, mijn oma en onze familiegeschiedenis. Toen ik het mijn agent liet lezen was haar commentaar: ‘Ik mis jou in het hele verhaal. Wat doet dat Indisch zijn met jou?’ Dus nu ben ik heel bewust bezig met de vraag: wat betekenen mijn Indische roots voor mij. Mijn vader heeft als Indische jongen zelf ook heel lang niks met zijn Indische achtergrond willen doen, heeft zich ook nergens thuis gevoeld. In Amerika werd hij niet gezien als Indo maar als Mexicaan, Joods of Oost Europees. Of als Italiaan. Want Carli is natuurlijk een Italiaanse naam. Giovanni Carli kwam begin 19e eeuw naar Indië en werd een van de lijfwachten van de sultan van Surakarta. Hij had dertien kinderen en daarmee is een hele dynastie van Carli’s in Indië gestart. Mijn vader vond het prettig dat hij in Amerika iedereen kon zijn die hij wilde. Hier in Nederland wist iedereen altijd dat hij een Indo was. Vooral in die beginjaren had hij hier in Nederland met behoorlijk wat discriminatie te maken. Na zijn pensioen wilde mijn vader naar Azië, want hij voelt zich het meest Aziatisch. Hij ging naar China en trouwde een Chinese vrouw.
