IN HET NIEUWE NUMMER: Twee jaar geleden begon Otto dingen te vergeten, wist niet goed meer waar de badkamer was bijvoorbeeld’
Door Maureen Welscher
Voor Otto en voor onze Indisch/Molukse gemeenschap wenst Andrea dat er meer aandacht komt voor de Indische cultuur in de verzorgingshuizen en bij de zorgopleidingen.
“Ruim twee jaar geleden begon ik aan Otto te merken dat hij meer hulp van mij nodig had. Hij begon dingen te vergeten, wist niet goed meer waar de badkamer was bijvoorbeeld. Hij viel ook regelmatig en ik moest hem daarom steeds in de gaten te houden. Als hij ziek was kwam hij in een delier. Dan was hij deze tijd compleet kwijt. Dat was beangstigend. En dan nog de nachten: ik moest continue in de gaten houden dat hij niet uit bed ging, waardoor ik niet tot rust kwam. We besloten dat hij naar een dagbesteding zou gaan en gelukkig heeft hij het daar naar zijn zin gehad. Hij wist ook wel dat hij dit moest doen om mij wat ruimte te geven.
De kinderen zagen met lede ogen hoe hij achteruit ging en hoe zwaar ik het had. De zorg en de huisarts vroegen me of ik dit allemaal nog wel aan kon en ik kreeg het advies om ook aan mezelf te denken. Maar je blijft het doen en gaat tot het uiterste. Het was immers Liefdevolle Plicht. Dan komt de tijd dat je kapot moe bent en je verstand het overneemt van je hart: Is dit wijsheid wat ik aan het doen ben? Dat was een zware periode voor mij. Ik kon hem zo moeilijk los laten, maar ik moest een beslissing nemen. Zo moeilijk en zo verdrietig. Een vreselijke tijd brak voor mij aan. Want ik hou zoveel van Otto, mijn maatje, mijn alles. Alles deden wij samen en alles deelden wij ook. Het laatste koekje of iets lekkers zou Otto nooit pakken als hij wist dat ik er ook van hield. Dat is mijn man Otto. Toen kwam het moment dat ik hem los moest laten en aan de zorg moest overdragen, die hem 24 uurs-zorg kon bieden met uiteindelijk drie ploegen, wat ik al die tijd alleen heb moeten doen. De eerste maand heb ik alle dagen gehuild. Ik ging hem drie keer per dag opzoeken. Otto snapte er niets van waarom hij daar was. Hij zei zelfs: ‘We kunnen dan net zo goed gaan scheiden…Zo raar is dit’. Mijn hart brak op dat moment. Ik moest hem echt beloven dat ik altijd van hem zou blijven houden tot de dood ons scheidt. Dat kost geen moeite voor mij. Ik vertelde hem: ‘Je gaat mij elke dag zien schat. Dat beloof ik je.’”
LEES VERDER IN DE MEI-EDITIE VAN INDAH*
