IN HET NIEUWE NUMMER: ‘WIE NIET GOED GEWORTELD IS valt bij het minste geringste om’

Uit het voorwoord van Maureen Welscher.

Met achterlating van alles wat hun leven betekenis gaf, vrienden, collega’s, huis en inboedel, de taal, geuren, geluiden van het land, hun geboortegrond, kwam de eerste generatie Indische Nederlanders naar Nederland. Vaak moesten ze hals over kop het land ontvluchten waardoor ze niet bewust afscheid hebben kunnen nemen. Een stukje van hun hart hebben ze daar achtergelaten, het andere stukje is meegekomen naar Holland, gevuld met verdriet en heimwee. Het is de tragedie van de eerste generatie Indische Nederlander: met één been in een land staan dat niet meer bestaat.

In ons achtergrondartikel Blijven hangen tussen twee culturen, leggen Kitlyn Tjin A Djie en Irene Zwaan uit wat de invloed is van gedwongen migratie op een familiesysteem. Want wie de zogenaamde liminale fase (de fase waarin een besef is van verlies en een grote onzekerheid over de toekomst) niet goed doorkomt, kan zich nooit ergens thuis voelen of ergens bij horen. Voelt zich ontworteld en valt bij de minste tegenslag om. Dit trauma, want dat is het, wordt doorgegeven. Er zijn soms meerdere generaties nodig om patronen te herkennen, om de wortels ervan op te sporen en om het tij te keren.