Margie Degener (64) heeft niet zoveel warme jeugdherinneringen aan de gezamenlijke maaltijden met haar ouders. Pas vele jaren later begreep ze waar dat aan lag.
In mijn leven was, in tegenstelling tot veel Indische mensen die ik ken, Indisch eten iets wat ver weg gebeurde. Ik zat namelijk in een internaat waar alleen soms rode nasi geserveerd werd. Als ik thuis mocht komen, kookte mijn moeder soms Indisch. Het rook heerlijk, maar de sfeer was of huilerig of gespannen. Was het een geforceerd feestje, een terugverlangen naar of hopen op betere tijden?
Als kind kon ik nog smullen en at mijn bord leeg. Toen ik ouder werd, voelde ik van alles maar wist de juiste vragen niet. Mijn moeder begon te vertellen toen ik elf was en voorgoed naar huis mocht. Haar uitleg rondom eten begon altijd met: “Ik heb nooit van jouw oma geleerd om te koken, want dat deed de kokkie. Straks Margie als je groot bent dan leer je het vanzelf wel.” Het was net alsof mijn moeder eten koken en samen eten niet zo leuk en lekker vond en pas nu begrijp ik waarom. In de tijd dat de Japanse bezetting gaande was, ging een groep Japanse mannen in het huis van mijn oma en opa wonen. Zij waren onderdeel van de Kempeitai, de militaire Japanse politie. Mijn opa was er niet, die zat in een interneringskamp, mijn moeder en oma moesten van de Kempeitai in de garage wonen. Zij hadden de opdracht om eten te verzorgen voor de groep Japanners. Mijn moeder vertelde dat dat een probleem was, want haar moeder kon niet koken. Dus schakelde ze andere mensen in. Samen eten, samen koken was dus later in Holland een beladen iets….
