‘Nasi goreng kun je ook maken met cashewnoten in plaats van vlees, ontdekte mijn moeder opgewekt
Taal was voor mensen die uit Indië naar Nederland kwamen de sleutel om snel op te gaan in de Nederlandse maatschappij, zo meent Philip Dröge. Philip Dröge is de auteur van de bestsel- ler Moederstad waarin hij in het moderne Jakarta op zoek gaat naar de sporen van het oude Batavia en van zijn familie.
Het gaat in dit prachtige blad voor u veel over eten; de gesmoorde runderen vliegen je om de oren als je de pagina’s openslaat. Indo zijn is ingekookt tot een serie recepten, een smakelijk erfgoed van een volk dat kruiden gebruikt als cultuurdragers. Dat is zo gek nog niet, eten moet je toch. Maar wie de recepten dit blad goed bekijkt, ziet een hoop ayam, ikan en kambing. Vlees en vis zijn een onmisbaar onderdeel van wat het betekent om Indo te zijn. En daar zit voor mij een probleem.
Eind jaren negentig besloot ik vegetariër te worden. Het was tussen vlees en mij een soort liefde die langzaam aan het uitgaan was; ooit hadden we het leuk samen, maar we waren uit elkaar gegroeid. Het was een combinatie tussen uitwassen in de vleesverwerkende industrie en het gevoel dat er niet voor iedere maaltijd die ik nuttigde een dier hoefde te sterven. Vlak voor de millenniumwisseling hakte ik daarom de knoop door, vlees zou ik achterlaten in de oude eeuw.
De enige complicatie was eten bij mijn moeder. Voor iemand geboren in Bogor, hoort een bieflapje bij het leven. Toen ik vertelde dat ze voor mij geen vlees meer hoefde te bereiden, vroeg ze ontzet of ik dan alleen kaas ging eten. Het was haar wezensvreemd, koken zonder dierlijke component. Maar na verloop van tijd ging het steeds beter, nasi goreng kun je ook maken met cashewnoten in plaats van vlees, ontdekte mijn moeder opgewekt. Alleen probeerde ze me nog wel een paar keer kip voor te zetten, want dat was eigenlijk groente met een snavel.
