Maddy Stolk (53) schreef met ‘Soedah laat maar’ een boek over de impact die de trauma’s van haar ouders op haar leven hadden en hebben. Ze werd zich daar pas ná haar vijftigste van bewust.
‘Als kind vond ik het allemaal doodnormaal: met oud en nieuw een duizendklapper afsteken om ‘de boze geesten te verjagen’, het huis regelmatig uitroken met witte salie, manshoge stapels kranten waardoor ik mij een weg moest banen om in huis van de ene naar de andere kamer te komen. Het was de wereld waarin ik leefde en zo vol gepropt – vol met spullen en vol met onuitgesproken verhalen – zag die wereld er nu eenmaal uit. Tot ik bij vriendinnen over de vloer kwam en me langzaam realiseerde: het is helemaal niet zo gebruikelijk. Stapels oude kranten die in huis meer ruimte innemen dan de bewoners, dat is eigenlijk heel vreemd. Ouders die duidelijk een groot verdriet meedragen maar daar nooit over praten: ook eigenaardig. Toch stelde ik geen vragen. Want vragen: waarom doe je dit mama, waarom zijn er boze geesten papa, waar zijn jullie bang voor, waarover praten jullie niet? dat deed ik niet. Dat was geen opdracht, het was mij nooit verteld, maar diep van binnen wist ik: hierover mag ik met geen woord reppen.
Ik moest er de vijftig voor passeren en mijn laatste familielid ten grave dragen, eer ik vragen durfde te stellen. Tegen die tijd was er niemand meer in leven aan wie ik die vragen kon stellen, dus dook ik de archieven in. Dat begon in mijn ouderlijk huis: aangezien mijn moeder een heuse hoarder was geweest, was alles wat het huis ooit binnen ging er nooit meer uitgekomen. Lege closetrollen, kapotte theedoeken waarin gaten waren gevallen, omgespoelde plastic afhaalbakjes: alles bleef behouden. Je wist immers maar nooit wanneer die dingen nog van pas zouden komen, zei ze altijd stellig. Tussen de stapels kleren op de grond, bergen foto’s in de kasten en bedorven eten in de ijskast (eten weggooien was doodzonde nummer één, dan maar beschimmeld en al achterin bewaren.
LEES VERDER IN DE MAART EDITIE VAN INDAH*
