IN HET NIEUWE NUMMER: In Een foto vertelt vinden vijftig foto’s met verhalen een permanente plek. Daarin ligt een eeuw geschiedenis van Chinezen uit Indonesië besloten.
De vooroorlogse periode laat deels een onbezorgde tijd zien, maar gaat ook in op gevoelige thema’s als het gemengde huwelijk en de raciale segregatie in de Nederlands-Indische maatschappij.
Als zesjarige kom ik thuis van school en vraag: ‘Mamma, wat ben ik eigenlijk?’ ‘Jij bent een Chinese, geboren in Indonesië, je woont in Nederland en hebt de Nederlandse nationaliteit.’
Ik was drie jaar oud toen ik met de familie vanuit het tropische, ex-koloniale Indonesië in Nederland kwam wonen. Het was 1959. Integreren was voor mij vanzelfsprekend. Het woord integratie bestond in mijn jeugd niet. Dat begrip ontstond vele jaren later en is nooit op mij van toepassing geweest. Dat was iets voor mensen van buiten, zogenaamde allochtonen of in die tijd: Surinamers.
Ik was de enige niet-blanke op de kleuterschool. Ik was de enige niet-blanke op de lagere school, samen met mijn zus. Ik was de enige niet-blanke op de middelbare school, samen met mijn zus. Ik groeide op in het witte Buitenveldert in Amsterdam, had Nederlandse vriendinnetjes, at en sliep bij hen thuis, ging mee kamperen. Ik had Nederlandse partners. At met hen en sliep met hen. Ik was
de enige niet-blanke op de wintersport, op de tennisbaan, op de ijsbaan. Ik voelde mij daarom blank en was blank (van binnen).
LEES VERDER IN DE NIEUWE EDITIE VAN INDAH*
