Dit is een deel uit Theodor Holman’s boek ‘Het blijft toch steeds familie’. In elk nummer van Indah* publiceren we een stukje eruit. Maar u krijgt het hele boek als cadeau als u een abonnement neemt.
Mijn vader stierf in de armen van mijn driejarige dochter.
Hij had haar op de wc gezet omdat ze een plasje moest doen; bij het bukken en buigen om haar te helpen werd hij duizelig en klap te tegen de grond. Mijn dochter heeft zijn gezicht toen in haar armen genomen – althans, zo vertelde mijn moeder het maanden later (“‘Opaatje, oehoee, wakker worden,” zei die lieve kleine schat nog.’) – en met een tevreden glimlach om zijn lippen is hij toen gestorven. Mijn moeder had betrekkelijk snel door dat er een einde gekomen was aan haar huwelijk dat drieënvijftig jaar had geduurd – minus een periode van vijf jaar waarin ze elkaar door de oorlog niet hadden gezien. Mama’s eerste daad als zelfstandige vrouw was het vriendelijk toespreken van mijn dochter; ze pakte haar handje, liep met haar langs opa, die voor het eerst niet snurkte, al had hij wel een vieze rochel laten horen en aaide mijn dochter nog even door het haar terwijl ze tegen haar sprak.
LEES VERDER IN ONS MAGAZINE. Koop het in de winkel, in onze webshop of neem aan abonnement
