door Sabina de Rozario
Sabina de Rozario heeft een Nederlandse moeder en een Indische vader. Zij publiceerde het eerste boek over Indische jongeren van de derde generatie met de titel Door Blauwe Ogen (2005). Ook schrijft zij artikelen voor haar eigentijdse blog met de gelijknamige titel. Sabina woont sinds 2010 in Indonesië.
Hartverscheurend vond ik het moment dat mijn oma niet meer wist wie ik was. Ik troostte mezelf met de gedachten dat ik haar tenminste nog kon bezoeken en haar aanwezigheid kon ervaren. Maar de gesprekken waren voorbij. Eigenlijk was alleen haar buitenkant nog aanwezig, haar geest was vertrokken. Nooit meer zou ze me verwennen met lekker eten of me opbellen op zondagochtend. Onbewust begon ik al afscheid van haar te nemen, terwijl ze er nog was. In het Indische tehuis waar ze al een tijdje woonde verhuisde ze naar een afdeling met speciale zorg. Een zware deur met een cijferslot voorkwam dat bewoners op straat zouden gaan dwalen. Die deur die alleen openging als je het jaar wist waarin we leefden, voelde hoogst onaangenaam, want je sloot toch een geliefde op bij vertrek.
De meest opmerkelijke verandering aan mijn oma was haar blik. De hersenziekte heeft het licht in haar ogen gedimd, waardoor ze een eendimensionaal wezen werd. Spreken deed ze ook niet meer. Tenminste, niet met ons. Wel sprak ze nog met God. Niet even snel een gebedje, maar de hele dag door bad ze onverstoorbaar tot haar steun en toeverlaat. Het was wonderlijk om te zien hoe oma zo toegewijd met stevig gevouwen handen, urenlang gebeden kon prevelen.
LEES VERDER IN DE MEI-EDITIE VAN INDAH*
