Leo Blokhuis in de nieuwe PINDAH* over de invloed van Indorock op Nederlandse popmuziek: ‘Herrie’, vonden ze het vooral in Nederland.
Popmuziek in Nederland begint met Indorock
Het waren de Indo’s en hun (Molukse) vrienden die Nederland kennis lieten maken met de opwinding van de elektrische gitaar en de zinderende rock & roll. Popjournalist Leo Blokhuis vertelt over de Indorock.
Toen de rock & roll bands met vooral Indische Nederlanders in de gelederen vanaf eind jaren vijftig de pannen van de daken speelden in Nederland en vooral in Duitsland, bestond de term Indorock nog niet. Dit waren gewoon Schaukapellen aus Indonesien, of Exoten aus Tulpenland, zoals de bands als de Tielman Brothers, The Crazy Rockers of The Javalins werden aangekondigd bij onze oosterburen. ‘Herrie’, vonden ze het vooral in Nederland. Voor de Hollandse blokfluiters, accordeonisten en harmonium bespelers waren zij hun tijd wat vooruit. Het waren de Indo’s en hun vrienden – er zaten ook Molukkers, Surinamers, Antillianen en een enkele verdwaalde Hollander in de vroege bandjes – die Nederland kennis lieten maken met de opwinding van de elektrische gitaar en de zinderende rock & roll.
De term ‘Indorock’ wordt pas in 1975 door liefhebber Piet Muys geïntroduceerd. De stroming is dan al lang tot bedaren gebracht, om te beginnen door de beatmuziek van halverwege de jaren zestig. Muys constateerde terecht dat de Indo’s oververtegenwoordigd waren in de vroege rock & roll in ons land. De reden? Misschien speelde dit mee: de gitaar kwam al met de Portugezen mee naar Indonesië en was een ingeburgerd instrument. In Nederland was het een veel exotischere verschijning.
