IN HET NIEUWE NUMMER: Maud van den Esschert: ‘We moeten onze mooie geschiedenis omarmen’
door Maureen Welscher
Hoe Indisch ben ik eigenlijk nog als ons Indische bloed inmiddels zo verdund is, vroeg Maud van den Esschert (24) zich af. “Door kunst te maken, veel met mijn Indische opa te praten en met andere Indo’s, besef ik nu: de tussenweg is de plek die ik mag innemen.”
Ik heb een Nederlandse vader en een Indische moeder die zelf ook een witte moeder heeft en een Indische vader. Dus ons Indisch bloed is best ‘uitgedund’ waardoor ik niet echt Indisch ben opgevoed. Maar nu ik meer met mijn achtergrond bezig ben, merk ik dat ik toch wel Indischer ben dan ik had verwacht, alleen had ik daar nooit bij stil gestaan. Zo dacht ik heel lang dat ‘een poetje’ een normaal Nederlands woord was voor ‘windje laten’. Of oepil, snotje, ook een woord waarvan ik dacht dat iedereen dat kende. En onlangs kwam ik erachter dat snuifzoen geven heel erg Indisch is terwijl ik altijd dacht dat alleen mijn Indische opa dat deed.
Mensen schatten me buitenlandser in dan ik ben. Dan vragen ze waar ik vandaan kom of zeggen ze: ‘goh, wat praat je goed Nederlands’. Mensen kunnen mij gewoon niet plaatsen. Heel lang snapte ik die verwarring niet, want ik zag mezelf als wit hoewel ik er Indischer uit zie dan mijn broertje. Soms denk ik wel eens: ik heb alle kleur gekregen en toen hij kwam was het op. Misschien kun je zijn roots nog een beetje aan zijn neus zien en hij wordt snel bruin in de zon. Dat vind ik dan wel mooi om te zien, dat iedereen dus Indisch kan zijn zonder dat je dat op het eerste gezicht meteen ziet.
Vooral mijn generatie weet nauwelijks iets over de koloniale geschiedenis van Nederlands-Indië en die hebben het dan continue over Indonesië. Die denken dat ik Indonesisch spreek en dat ik boeddhistisch ben. Dan denk ik: dat heeft helemaal niets met mij te maken, want ik ben niet Indonesisch maar Indisch en ook Indischen praten geen Indonesisch of zijn boeddhistisch. Maar ik heb het zelf ook lang niet gesnapt wat ik nou precies was. Dan zei ik: ik ben een kwart Indonesisch, maar dat is helemaal niet zo. Dus dat witte Nederlanders het al helemaal niet snappen is dan eigenlijk niet zo gek.”
LEES VERDER IN DE MAART EDITIE VAN INDAH*
