Vrijdag 2 augustus verscheen de augustus-september-editie van Indah*. Daarin veel aandacht voor Vrijheid en Vrede. Zoals hoofdredacteur Maureen Welscher in haar voorwoord zegt:
Ook de nakomelingen van de militairen die in de jaren 1945-1950 als oorlogsvrijwilliger of als dienstplichtig militair in Nederlands-Indië waren, zijn vaak nog steeds met dit stukje verleden bezig. Zoals Fimke Dam: haar vader kwam niet meer thuis. Een vader die ze nooit gekend heeft omdat hij in Indië overleed toen ze tien maanden was. Toch heeft het haar leven getekend.
Miranda Hidding heeft de neef van haar man nooit gekend. Toch heeft zijn foto een speciaal plekje in hun woonkamer omdat ze zo geraakt was door zijn verhaal. “Ik heb mijn dochters laten beloven dat Jan altijd een plekje in onze familie zal hebben en als ik er niet meer ben, dat zijn verhaal doorverteld zal worden opdat hij niet vergeten zal worden.” In het vorige nummer vertelde Paul Simons over zijn vader. Daarbij was de laatste alinea per ongeluk weggevallen. Paul wil toch heel graag dat die tekst mee zou worden genomen, want juist in dit stukje stond het grote verdriet waar de militairen na thuiskomst mee te maken kregen. Paul: “Al met al triest dat mijn vader als jonge jongen onder valse voorwendselen naar Indië is gegaan. Zijn missie was om de orde en vrede te herstellen, maar niet in een oorlog te geraken. Bij terugkomst werd hij geminacht; met de nek aangekeken. De belofte van een baan na zijn diensttijd werd evenmin nagekomen. Dit hadden hij en zijn kameraden niet verdiend.”
