IN HET NIEUWE NUMMER: ‘Het is natuurlijk ook heel bizar, een land dat niet meer bestaat, maar wat voor Indischen nog zo tastbaar in hun herinneringen ligt en nog steeds een pijn is die ze met zich meedragen.’
Hoe Indisch ben ik eigenlijk nog als ons Indische bloed inmiddels zo verdund is, vroeg Maud van den Esschert 24) zich af. “Door kunst te maken, veel met mijn Indische opa te praten en met andere Indo’s, besef ik nu: de tussenweg is de plek die ik mag innemen.”
Door Maureen Welscher
Deed het iets met jou toen je je ging verdiepen in je geschiedenis?
“Ik werd er heel erg door geraakt. Ik meldde me in 2022 aan bij het Nationaal Theater voor een jongerenproject rondom Keti Koti. De oproep was dat alle mensen van diverse roots welkom waren, dus ik dacht: oh, dan kan ik ook meedoen. Ik kwam in een groepje met jongeren waarvan een groot gedeelte Surinaamse roots had, wat logisch is want van oorsprong is het een Surinaams feest om de afschaffing van de slavernij te vieren. Maar hier wilden ze het juist breder trekken, door ook bijvoorbeeld de slavernij in de Oost onder de aandacht te brengen. Toen hoorde ik het verhaal van de witte mannen die destijds een inheemse vrouw hadden die eigenlijk ook ‘tot slaaf gemaakt’ waren. Dat heeft mij behoorlijk geraakt. Een enorme eyeopener voor mij was een zin die een acteur uitsprak: wij zijn hier nu omdat jullie daar toen waren. Ik dacht: dit is zo raar! Want ik heb me vaak afgevraagd: waar komt die haarkleur vandaan en die ogen?
LEES VERDER IN DE MAART EDITIE VAN INDAH*
