IN HET NIEUWE NUMMER: ‘In veel verpleeghuizen zijn de bewoners met dementie beperkt in hun bewegingsruimte. Ze lopen letterlijk of figuurlijk tegen een deur aan met een codeslot’
Ton van Eldonk is clustermanager bij Rumah Kita in Wageningen, een verpleeghuis voor bewoners van Indische of Molukse afkomst. Er wonen zo’n 170 mensen met een lichamelijke beperking of dementie.
Rumah Kita betekent ‘ons huis,’ maar het is ook ons thuis. Ik werk hier als manager. Dagelijks heb ik met heel veel dingen te maken, waaronder natuurlijk onze bewoners. Zij wonen hier en ik kom ze dan ook overal tegen. Gelukkig maar, want dat is de bedoeling van je thuis voelen. Onze bewoners met dementie kunnen en mogen overal in huis komen en daar maken ze ook veel gebruik van. Ik zie een aantal van hen veel rondlopen omdat die behoefte er is. Wat er achter die behoefte zit? Dat is soms moeilijk te achterhalen, maar ze lijken het fijn te vinden. In veel verpleeghuizen zijn de bewoners met dementie beperkt in hun bewegingsruimte. Ze lopen letterlijk of figuurlijk tegen een deur aan met een codeslot waar ze niet doorheen kunnen, omdat ze de code niet kennen. Dit geeft vaak onrust en soms ook agressief gedrag. Eerlijk gezegd lijkt het mij ook heel frustrerend dat anderen wel door een deur mogen en jij niet. Ik ken dat al van een ziekenhuis waar je in de wachtkamer zit. Al het zorgpersoneel loopt maar door allerlei deuren, terwijl jij op je stoeltje zit te wachten in de hoop dat iemand je komt halen om door zo’n deur te mogen. Natuurlijk weet ik wel dat het aan de andere kant van de deur niet zo heel spannend zal zijn, maar toch. Als je iets graag wilt maar het mag niet, dan is dat niet fijn.
LEES VERDER IN DE MEI-EDITIE VAN INDAH*
