Indah* kopen
Featured

IN HET NIEUWE NUMMER: Jan Jaap van Weering: ‘Mijn motto is: Wees beleefd, het kost niets en men zal het zich herinneren’

Jan Jaap van Weering is etiquette- en protocoladviseur. Zijn kennis van goede manieren en gevoel voor decorum dankt hij grotendeels aan zijn opvoeding en aan zijn latere (bestuurs)activiteiten met een representatief karakter. “Ik ben van twee continenten en probeer daar best of both worlds uit te halen.”

“Dat de Nederlander al honderden jaren grote invloed op Indonesië heeft, houdt niet in dat de volks- en zakencultuur ook vernederlandst is. Hoe gaat men om met Indonesiërs?
De Indonesiër glimlacht en zegt nooit ‘nee’. Lastig, want ‘ja’ kan net zo goed ‘nee’ betekenen. Het woord ‘besok’ betekent morgen, maar het kan dan ook overmorgen of nog veel later zijn.
Gebruik nooit zoals in Nederland uw wijsvinger om richting aan te geven. Wijs met de gebalde rech-tervuist. Sta nooit met twee handen in uw zij, dit komt ongedurig en dwingend over.
In een vergadering of een zakelijk gesprek is het altijd duidelijk wie de baas is. De rest zwijgt, totdat ze door de baas, ‘tuhan of kepala besar’ uitgenodigd worden een reactie te geven. Tijdens de ge-sprekken vallen regelmatig stiltes. Vul deze niet op met een praatje. Een spreekpauze kan tien tot vijftien seconden duren. Zo’n pauze wordt gebruikt om een gedegen antwoord of vraag te formuleren. Nederlanders ervaren dat als onge-makkelijk.
Belangrijke les: spreek nooit over de Nederlandse koloniale overheersing. Men is daar klaar mee en blikt vooruit naar de toekomst. Kom op tijd, wat overigens niet wil zeggen dat uw gesprekspartner dat ook zal doen. Een linkerhand geven is uit den boze, de linkerhand is de onreine hand ofwel de kakhand, bovendien eet je daar ook niet mee. Het zoenen van vrouwen bij eerste kennismaking is ook af te raden! Tenslotte: raak nooit het hoofd van een Indonesiër aan en aai een kind niet over de bol. Volgens bijgeloof wordt hierdoor de ziel beroerd. Kijk de Indonesiër niet te indringend aan, zoals wij in Nederland elkaar kunnen aankijken. Men voelt zich daarbij heel ongemakkelijk.”

LEES VERDER IN DE NIEUWE EDITIE VAN INDAH*

Ook interessant

Back to top button