Taal was voor mensen die uit Indië naar Nederland kwamen de sleutel om snel op te gaan in de Nederlandse maatschappij, zo meent Philip Dröge. Philip Dröge is de auteur van de bestseller Moederstad waarin hij in het moderne Jakarta op zoek gaat naar de sporen van het oude Batavia en van zijn familie.
door Philip Dröge
In Nederland noemen we zoiets een jembatan keledai’, vertelde ik mijn lerares Bahasa. ‘Een brug voor ezels? Hoe werkt zoiets dan?’ Anna snapte er niets van. Zittend op een vooroorlogs ongemakkelijk stoeltje in een petieterig en krakkemikkig koloniaal huisje in Bandung probeerde ik haar uit te leggen dat Nederlanders ezels als dom zien en dat een brug het dier helpt om van A naar B te komen. Het is een geheugensteuntje, zei ik. In Nederland had ik al veel lessen Bahasa gehad, maar toen ik een paar jaar geleden voor onderzoek in Indonesië moest zijn, leek het me een goed idee om me een week lang totaal onder te dompelen om nog wat beter te worden. Via een bemiddelingsbureau was ik bij Anna terechtgekomen – niet haar echte naam. Een even strenge als kleine Chinese die mij acht uur per dag doorzaagde in het Bahasa. Behalve de taal leerden we ook veel over onze wederzijdse culturen.
Zo vergat ik steeds het woord tentang – ‘over’ – waarop Anna het zinnetje buku tentang kentang bedacht: ‘een boek over aardappels’. Het staat in mijn geheugen gebeiteld. En zij leerde dat we zoiets een ezelsbrug noemen. Ze vond Nederlanders maar creatieve mensen, vrij van dogma’s.
LEES VERDER IN DE NIEUWE EDITIE VAN INDAH*
