Ton Muller verloor zijn vader vlak voor de beëindiging van de oorlog. Het graf heeft hij nooit gevonden, waardoor hij als kind lange tijd heeft gedacht dat zijn vader nog in leven was. Toch kan hij terugkijken op een fijne vroege jeugd.
Vertel eens over het gezin waar je uitkomt.
‘Mijn Indische vader Meindert Florentius Muller (1885) was inspecteur bij de eerste Indische Spaarkas in Bandoeng. Mijn moeder heette Emmie Setjodiwirjo en was voor 90 procent Javaans en voor tien procent Chinees. Volgens eigen zeggen was ze afstammelinge van een van de bijvrouwen van Diponegoro, de legendarische Javaanse prins die de leider was van het verzet tegen de Nederlanders tijdens de Java-oorlog van 1825 tot 1830.
Mijn moeder sprak Nederlands met een zwaar Indisch accent en gebruikte vaak Indonesische woorden. Hoewel ze eigenlijk inlandse was wilde ze dolgraag voor Nederlandse doorgaan. Ze was een weeskind, opgegroeid bij een tante die een winkel had. Mijn moeder was heel gesloten over haar verleden. Ik heb haar nooit gevraagd hoe ze wees is geworden, ik nam het voor kennisgeving aan. Mijn moeder werkte als veertienjarig meisje achter de toonbank toen mijn vader daar op een dag binnenstapte. Hij was gecharmeerd van haar en ze ging, zo jong als ze was, met hem mee, ook al was er een leeftijdsverschil van 21 jaar. Ze trouwden en in 1922 werd mijn zus geboren, ik vijftien jaar later. Van mijn zus hoorde ik dat er vóór mij nog een zusje was dat vrij vroeg is overleden. Er is nooit over haar gesproken, dus ik weet ook niet hoe oud ze is geworden.
LEES VERDER IN ONS MAGAZINE. Nu in de winkel, in onze webshop of neem aan abonnement
