IN HET NIEUWE NUMMER: Theodor Holman: ‘Weet je hoe papa dit noemde?’ vroeg hij opeens. ‘Ja… tandakken, geloof ik.’
Schrijver en journalist Theodor Holman beschrijft in zijn boek Het blijft nog steeds familie de roots en de geschiedenis van het gezin waarin hij opgroeide. INDAH* publiceert elk nummer een aantal pagina’s uit dit prachtige en eerlijke boek.
‘De dag voor de begrafenis, altijd is dit de dag van het bezoek,’ zei mijn broer de volgende dag ‘s middags. Hij stond voor de deur en wachtte op zijn vrouw en kinderen.
‘Waarom sta je nu voor de deur als een verliefde student?’ vroeg ik.
‘Omdat ik ook moet schijten… ik ben nerveus. Waarom zijn ze er nog niet?’
‘Wat heeft het een met het ander te maken?’
‘Dat begrijp jij niet. Ik kan niet schijten als zij er niet zijn… als ik weet dat ze komen.’
‘Gewoon de deur van de plee opendoen, broek op enkels, zitten, drukken… gaat vanzelf.’
‘Nee Broer, dat gaat niet als je vrouw en kinderen hebt… Ik weet niet. Altijd als ze te laat zijn, moet ik schijten en kan ik niet. Punt uit!’ Hij drentelde.
‘Weet je hoe papa dit noemde?’ vroeg hij opeens. ‘Ja… tandakken, geloof ik.’
‘Ja, zoiets… ik weet het niet meer, tawarren of tandakken… het is tandakken, ik weet het zeker. Wat zit je toch te tandakken, zei hij vaak tegen mij… Godzijdank verdwijnen die woorden uit ons spraakgebruik.’
‘Vind je dat niet jammer?’ vroeg ik.
‘Nee. Jij bent toch, hoop ik, ook niet zo’n onderwijzer die ligt te huilen omdat bepaalde Maleise woorden verdwijnen? Laten we blij zijn dat die weg zijn, laten we ze nooit meer gebruiken.’
‘Waarom niet?’
LEES VERDER IN ONS MAGAZINE. Nu in de winkel, in onze webshop of neem aan abonnement
