IN HET NIEUWE NUMMER: ‘Als jonge jongen wilde ik al de muziek in, maar mijn vader vond dat helemaal niks’
Erwin van Ligten is gitarist, zanger en songwriter. Hij speelde sinds de jaren zeventig samen met diverse artiesten waaronder Dizzy Man’s Band, Barry Hay, Rinus Gerritsen, George Kooymans, Mathilde Santing, Micheline Van Hautem, Frédérique Spigt, Chris Hinze en Astrid Seriese. Zijn soloalbums zijn Twisted Logic, Kroncong Baru, Sun, For all we know, en dit najaar verschijnt zijn nieuwste soloalbum Baboe. Zijn nieuwe theatertour heet Stille Kracht en loopt van begin december 2023 tot en met eind januari 2024 in diverse theaters in het land.
Ben je altijd al in je roots geïnteresseerd geweest?
“Ja. Ik had als blanke Indo niet het besef wie ik was of waar ik vandaan kwam, maar ik voelde wel dat ik anders was dan mijn Nederlandse vriendjes die me soms zelfs Chinees noemden. Daar begreep ik helemaal niks van. Later ga je beetje bij beetje begrijpen hoe het zit. Het boeit me ook, dat hele Indische verhaal. Ik
denk dat ik het meest geïnteresseerd ben van de familie. En later werd dat nog eens versterkt door mijn relatie met Julya Lo’ko en onze gezamenlijke projecten die we over onze Moluks-
Indische roots maakten, zoals de cd Kroncong Baru. Ik heb een Indo-rock programma met Harry Koster gemaakt, één van de grondleggers van de indo-rock. En samen met Astrid Seriese de Indië monologen geïnitieerd waar ik 27 deelnemers voor wist te strikken, waaronder Willem Nijholt, Marion Bloem en Adriaan van Dis. Het zijn allemaal projecten die voort zijn gekomen vanuit mijn behoefte om meer te weten over mijn Indische achtergrond.
Mijn vader vond het heel belangrijk dat we ons aanpasten,
geen praatjes hadden, goed ons best deden en deden wat er
van ons verwacht werd. Als jonge jongen wilde ik al de muziek in, maar mijn vader vond dat helemaal niks. Ook de middelbare school werkte niet mee. Mijn leraar zei: ‘Nee Erwin, jij kunt niet naar het conservatorium, daar moet je echt heel goed voor zijn.’ Bij mij thuis was het meestal mijn vader die het woord voerde. Die zei dan: ‘Mond dicht. Wat wil je worden? Vuilnisman of ambtenaar zoals ik?’ Nou ja, en dan ben ik toch wel zo Indisch dat ik naar mijn vader luisterde. Zelfs zo erg dat ik bij een
bank ging werken om mijn ouders te plezieren. Tot ik op een gegeven moment tegen mijn vader zei: ‘Pap, jij hebt zoveel tijd
in krijgsgevangenschap moeten doorbrengen, zo voelt deze baan voor mij.’ Het bloed kruipt waar het niet gaan kan; ik heb bij de Dizzy Man’s band auditie gedaan als bassist. Pas later kreeg ik de rol van gitarist.
LEES VERDER IN DE NIEUWE EDITIE VAN INDAH*
