Tot aan zijn dood heeft Kiyoshi Iskikura zich afgevraagd hoe het zijn grote liefde Elly, die hij in Soerabaja ontmoette, is vergaan. Kleindochter Mayumi hoopt via Indah nakomelingen van Elly te kunnen traceren.
Weet iemand iets over Elly laat het dan aan ons weten via info@indah-magazine.nl
Hij is pas zeventien jaar als de Japanse Kiyoshi Ishikura in 1942 als matroos met het schip Hijunmaru naar Indië vertrekt. Dit schip was oorspronkelijk een patrouilleschip van het Ministerie van Land- en Bosbouw, maar wordt tijdens de oorlog gebruikt als weerobservatiestation. Kiyoshi wordt in Surabaya gestationeerd, in de haven van Tanjung Perak waar hij de taak heeft om ballonnen op te laten voor meteorologische observatie.
Op een dag stapt hij van het schip en fietst door het centrum van Surabaya. Hij valt en raakt gewond. De Indische Elly, die het tafereel vanaf de eerste verdieping van haar ouderlijk huis ziet gebeuren, wenkt Kiyoshi dat hij naar binnen moet komen zodat ze zijn verwondingen kan behandelen. Elly is een schoonheid om te zien: lichte huid, een hoge neus en groene ogen. Kioyshi valt als een blok voor haar en dat gevoel is wederzijds.
Vanaf dat moment komt Kiyoshi geregeld langs en vaak wordt hij uitgenodigd door de ouders van Elly om mee te blijven eten. In het geheim neemt hij zeep en suiker mee voor het gezin, levensmiddelen die door de oorlog moeilijk te krijgen zijn. Kiyoshi en Elly doen een belofte aan elkaar: ze zijn voor elkaar bestemd en na de oorlog zullen ze dit bezegelen met een huwelijk. Maar dan slaat het noodlot toe. Wanneer hij op een dag langs komt, blijkt het huis verlaten. Elly en haar ouders zijn verdwenen. Zijn ze opgepakt en naar een interneringskamp gebracht? Zijn ze naar een veiligere plek gevlucht? Het zijn vragen waar Kiyoshi nooit antwoord op heeft gekregen en die hem zijn hele leven lang hebben beziggehouden.
Warme herinneringen
Kleindochter Mayumi Kugimoto (50) heeft warme herinneringen aan haar grootvader: “Hij was een lieve opa: genereus, opgewekt, slim en een zeer harde werker. Tot zijn tachtigste werkte hij bij een bedrijf, tot zijn negentigste reed hij nog auto. Toen mijn oma in het ziekenhuis terecht kwam reed hij elke dag naar haar toe om haar te verzorgen. Hij was vriendelijk en open voor iedereen en had niets van de formaliteit en koppigheid die gebruikelijk is onder Japanse mannen van zijn leeftijd. Hij was vrolijk, lachte veel en was voor een Japanse man zeer open minded. Ik denk dat hij gevormd is door zijn ervaringen in het buitenland. Die maakten dat hij een man was die altijd belangstelling had voor wat er in de rest van de wereld gebeurde en iedereen onbevangen benaderde. Toen ik besloot met een Indonesische man te trouwen, was hij erg blij om mijn verloofde te ontmoeten en begroette hij hem in het Indonesisch dat hij had opgepikt toen hij in Soerabaja woonde.”
LEES VERDER IN DE MAART EDITIE VAN INDAH*
