Theo Geutjes (1951) groeide op in een wijk vol Indische kinderen. De ouders kwamen geregeld sigaretten op de pof halen bij zijn moeder die een sigarettenwinkeltje had. Het pofboek is een dierbare herinnering aan een hele fijne jeugd met Indische vriendjes.
Ik groeide op in een wijk waar veel Indische mensen kwamen wonen. Bij ons aan de overkant werden er speciaal voor de deze Indische repatrianten garnizoenswoningen gebouwd. De huizen kregen die naam omdat de meeste Indische mannen een militaire achtergrond hadden in voormalig Nederlands-Indië. De kinderen van deze vaders werden heel streng opgevoed. Ik kan me nog herinneren dat er aan de muur rotanstokken hingen in verschillende diktes. Naar gelang de aard van het ‘delict’ kreeg je met een bepaalde stok een corrigerende tik zoals dat toen heette. Nu kan dat helemaal niet meer, maar toen was het in die gezinnen heel gewoon. Dat hoorde bij de opvoeding. Het waren de jaren vijftig.
Televisie was er nog niet dus er werd heel veel buiten gespeeld. Mijn Indische vriendjes leerden me op z’n Indisch te vliegeren met gestampt glas dat aan de lijn werd gesmeerd. Het was voor mij de eerste kennismaking met Indische kinderen en ik heb er vriendschappen voor het leven gesloten. Het was ook mijn eerste kennismaking met het Indische eten. Heerlijk vond ik al die nieuwe spannende gerechten, dat was wel wat anders dan de gekookte aardappelen die ik gewend was. Dan zei mijn moeder: ‘goh, dat wil ik ook wel leren koken.’ En dan werd ze uitgenodigd bij een van de moeders van een vriendje en kreeg ze kookles. Mijn moeder stond open voor alles, een bijzonder mens was het. Het was voor ons gezin onze eerste kennismaking met ‘gekleurde’ mensen en wij vonden het machtig interessant.
LEES VERDER IN DE NIEUWE EDITIE VAN INDAH*
