Voor zijn eerste reis in 1993 naar Indonesië trok Flip Stoltenborgh vijf weken door Java. Het eiland waar zijn moeder Ine is geboren en zijn vader Pi is opgegroeid. Veel van de plaatsen uit hun jeugd maar ook het Jappenkamp Cimahi waar zijn vader en opa werden geïnterneerd, hebben zijn identiteit mede bepaald. Met plezier neemt hij ons mee over dit drukke maar mooie eiland. Toeristische tips wisselt hij af met persoonlijke herinneringen. In dit nummer het tweede deel.
door Flip Stoltenborgh/Merapi Tour & Travel
Semarang is de hoofdstad van de provincie Midden Java. De stad staat bekend om zijn grote Chinese bevolkingsgroep. De naam van de stad is ontstaan uit een samentrekking van de woorden asem (tamarinde) en arang (zelden). Haar bijnaam is Kota Jamu (stad van de kruidendrank) vanwege de bekende fabrieken voor kruidendranken. Er is zelfs een museum voor kruidendrankjes: Nyonya Meneer aan de Jalan Kali Gawe.
De Chinese invloeden kun je zien bij de grote tempel Sam Poo Kong/Gedung batu en Gedung Sono in de omgeving van Semarang. Vanuit Semarang kan er een trip worden gemaakt naar het Ambarawa treinmuseum en het Diengplauteau.
Zonder twijfel is loempia dé specialiteit van Semarang. De Semarang-loempia onderscheidt zich van andere loempia’s door de vulling met jonge bamboescheuten, palmsuiker en oestersaus. Toko Oen heeft, naast bitterballen en ijs met poffertjes, uiteraard de lumpia Semarang op de menukaart staan en straalt veel van het koloniale verleden uit.
‘Tussen ‘1999 en ’2006 had ik een importbedrijf, Merapi Trading, dat meubels en woonaccessoires liet produceren in Indonesië en verscheepte naar Nederland. Vier keer per jaar ging ik samen met mijn Balinese zakenpartner Laksana onze meubelboulevard af om de productie en kwaliteit te controleren. Vanaf Bali vlogen we naar Yogyakarta en per auto bezochten we de leveranciers in Yogya, Klaten en Jepara. Vanuit Semarang namen we de nachttrein naar Cirebon.
Op het station in Semarang hadden we inmiddels een favoriet eettentje, waarvan de naam iets moet zijn als ‘Bu Ana’ ofzo, want de eigenaresse heette Ana. Nasi Rawon werd mijn favoriete gerecht. Zeker toen ik vroeg of ze tijdens of na het eten mijn nek wilde pijiten (masseren). De keren daarna hoefde ik alleen maar nasi rawon pijit te bestellen en het kwam helemaal goed.’
LEES VERDER IN DE MAART EDITIE VAN INDAH*
